Blog w świecie fantasy

Ilidian popatrzył się w chustę zasłaniającą oczy brata.

- Jesteś ślepy. Zobacz co ci zrobił ten demon.

- To jest dar!

- DAR?! Ślepota to dar?!

- Ty nie wiesz, o czym mówisz!

Aerd zdjął chustę z oczu. Ilidian zobaczył świecącę się zielone pustki.

- Co to jest?

- Mówiłem, że to dar. Zobaczysz. Już prawie czas...

Obudził się.

To nie były te lochy. Wyglądało to jak zamek od środka.

Ilidian nie wiedział gdzie jest ani co tu robi.

Czekał na to co się wydarzy.

Wydawało mu się, że słyszy jakieś głosy i ryki, jednak nie wiedział co to jest.

Po kilku minutach, jak się wydawało godzinach, zobaczył tą czarną postac.

Miał ciemną fioletową skórę, opaskę na oczach. Posiadał skrzydła, rogi i pazury. Odezwał się do skulonego półelfa:

- Witaj, bracie.

- BRACIE?!

Ten stwór na pewno nie przypominał brata Ilidiana. Był dwukrotnie większy, bardziej umięśniony, ale ten głos...

- Tak, ponieważ ty odrzuciłeś tą moc, to Idnar okazał mi łaskę. Nie znalazł cię w wiosce elfów, ale znalazł mnie. Jedynego wiernego sługę.

- Ty zdrajco!

- Zdrajco? Ja tylko zyskałem siłę. Nie boję się jej tak jak ty. To ty mogłeś ją miec. Ale ją odrzuciłeś.

Tego samego dnia udał się do czarnej wieży.

Tym razem spodziewał się demona, więc nie był bezbronny.

Wszędzie panowała cisza...

Lecz nagle z nieba rzuciła się na Ilidiana wielka czarna postac.

Półelf zaczął się bronic, lecz jego strzały odbijały się od skóry postaci.

Jego oczy były zasłonięte chustą. Na jego ciele znajdowały się czerwone runy.

Ilidian próbował uciec, lecz został uwięziony w kuli ognia.

Znowu został złapany.

Nie patrząc za siebie pobiegł do swojej wioski.

Jego wioska jednak przestała istniec...

Wszystko było spalone.

Usłyszał płacz. To jakiś mały elf płakał za domem.

Ilidian podszedł do niego.

- Co tu się stało?

- To, to, to był demon...

- CO?! Co zrobił z elfami? I z moim bratem?

- Wszyscy zginęli, a Aerd'a wzięli ze sobą.

W półelfie się gotowało. Poprzysiągł zemstę na demonie. Nie zamierzał długo czekac.

Demon popatrzył na niego swoimi wielkimi czarnymi oczami.

- Witaj, odważny wędrowcze! Będziesz mi służył lub zginiesz! Co wolisz?

Ilidian ocenił sytuację.

- Wolę umrzec niż ci służyc.

- Więc giń! - krzyknął demon i rzucił w półelfa kulą ognia. Ilidian odskoczył i uciekł przez okno.

Wyskakując usłyszał krzyk wściekłości demona.

Ilidian szedł z kościotrupami przez ciemne korytarze.

Doszedł do wielkich drzwi, przez które strażnicy kazali mu przejśc.

To co zobaczył przerosło jego oczekiwania.

Na tronie siedział wielki demon, miał wielkie czerwone skrzydła, które wyglądały jakby były z ognia.

Ilidian wycofał się.

 - Podejdź.