Ilidian obudził się.
Spojrzał na siebie.
Był z ognia, stał się ogniem.
- Witaj! - usłyszał głos. Zobaczył żywiołaka ognia.
- Jak to się stało? Kim jestem?
- Jesteś żywiołakiem. Musiałeś zginąć w ogniu.
- Tak, ale...
- Ale dziwisz się? To tajny sekret duchów ognia. Jesteś w naszym zamku. We Wrotach Żywiołów.
Aerd wskoczył na arenę. Wśród porozrzucanych kości.
- To twój koniec! - krzyknął i zamienił się w smoka.
Nie był to prawdziwy smok - najpotężniejsze stworzenie, lecz karykatura, zwiędły, mały.
Rzucił się na Ilidiana krzycząc mordercze zaklęcia.
Czuje jak robi mu się zimno.
R
c. d. n.?
Ilidian otknął się.
Zobaczył, że nadal jest na arenie. Nadal stoi przed wielkim czarnym szkieletem.
Postanowił spróbowac ostatni raz.
Wymierzył strzałę i strzelił.
Prosto w serce.
I trafił.
Kula pękła rozdrabniając się na tysiąc kawałków, a każdy zamienił się w kośc.
- To jest całe zło! - krzyknął Ilidian.
Demon krzyknął z wściekłości.
Ilidian wycofał się.
"Nie mam z nim szans" - pomyślał.
Jednak nie chciał się poddawac.
Wycelował łuk i strzelił.
Jednak strzała nawet nie doszła do szkieletu. Płomienie ją strawiły.
Ilidian spróbował jeszcze raz.
Nic to nie dało.
Piorun z "serca" kościotrupa trafił w półelfa.
Kula wybuchła na arenie i odrzuciła Ilidiana do tyłu.
Gdy dym opadł, zobaczył kościotrupa większego niż drzewa elfów.
Jego kości paliły się czarnym ogniem. Miał cztery ręce, a w każdej z niej trzymał wielki miecz.
Tam, gdzie powinno byc jego serce znajdowała się czarna kula, z której strzelały pioruny.
Aerd krzyknął:
- Giń, bracie!!!
Ilidian zobaczył, że wokół szkieletu pojawił się ogień.
"Spłonął?" - pomyślał.
Jedna gdy ogień opadł zobaczył tego samego kościotrupa, jednak miał czerwone kości, a zamiast oczu miał płomienie.
- I co, bracie? Widzisz potęgę zła?
- To nie jest siła, demonie!
- CO?! TO nie jest siła?! Zobaczysz!
Demon wstał i przywołał kulę ognia, którą rzucił w szkieleta.
W drzwiach pojawił się szkielet.
Na trybunach pojawił się Aerd, który krzyknął
- Zniszcz mojego brata, wojowniku!
Kościotrup pokłonił się demonowi i wyruszył z atakiem.
Ilidian nie miał broni, jednak koło niego pojawił się łuk i kołczan ze strzałami. Aerd krzyknął:
- Walcz honorowo Ilidianie! I tak też zgiń!
Wziął łuk i jednym celnym strzałem zniszczył szkieleta.
- Czas? Do czego?
- Zobaczysz braciszku! Hahahahaha...
Z ziemi powstały dwa szkielety.
- Zaprowadźcie go na arenę!
Ilidian wstał, i poszedł ze szkieletami.
Zobaczył wielkie wrota, przez które przeszedł.
Za nimi była wielka arena, na której znajdowała się wielka arena.
Trybuny jednak były puste.
Drzwi po drugiej stronie areny otworzyły się...
Ilidian popatrzył się w chustę zasłaniającą oczy brata.
- Jesteś ślepy. Zobacz co ci zrobił ten demon.
- To jest dar!
- DAR?! Ślepota to dar?!
- Ty nie wiesz, o czym mówisz!
Aerd zdjął chustę z oczu. Ilidian zobaczył świecącę się zielone pustki.
- Co to jest?
- Mówiłem, że to dar. Zobaczysz. Już prawie czas...
Obudził się.
To nie były te lochy. Wyglądało to jak zamek od środka.
Ilidian nie wiedział gdzie jest ani co tu robi.
Czekał na to co się wydarzy.
Wydawało mu się, że słyszy jakieś głosy i ryki, jednak nie wiedział co to jest.
Po kilku minutach, jak się wydawało godzinach, zobaczył tą czarną postac.
Miał ciemną fioletową skórę, opaskę na oczach. Posiadał skrzydła, rogi i pazury. Odezwał się do skulonego półelfa:
- Witaj, bracie.
- BRACIE?!
Ten stwór na pewno nie przypominał brata Ilidiana. Był dwukrotnie większy, bardziej umięśniony, ale ten głos...
- Tak, ponieważ ty odrzuciłeś tą moc, to Idnar okazał mi łaskę. Nie znalazł cię w wiosce elfów, ale znalazł mnie. Jedynego wiernego sługę.
- Ty zdrajco!
- Zdrajco? Ja tylko zyskałem siłę. Nie boję się jej tak jak ty. To ty mogłeś ją miec. Ale ją odrzuciłeś.
Tego samego dnia udał się do czarnej wieży.
Tym razem spodziewał się demona, więc nie był bezbronny.
Wszędzie panowała cisza...
Lecz nagle z nieba rzuciła się na Ilidiana wielka czarna postac.
Półelf zaczął się bronic, lecz jego strzały odbijały się od skóry postaci.
Jego oczy były zasłonięte chustą. Na jego ciele znajdowały się czerwone runy.
Ilidian próbował uciec, lecz został uwięziony w kuli ognia.
Znowu został złapany.
Nie patrząc za siebie pobiegł do swojej wioski.
Jego wioska jednak przestała istniec...
Wszystko było spalone.
Usłyszał płacz. To jakiś mały elf płakał za domem.
Ilidian podszedł do niego.
- Co tu się stało?
- To, to, to był demon...
- CO?! Co zrobił z elfami? I z moim bratem?
- Wszyscy zginęli, a Aerd'a wzięli ze sobą.
W półelfie się gotowało. Poprzysiągł zemstę na demonie. Nie zamierzał długo czekac.
Demon popatrzył na niego swoimi wielkimi czarnymi oczami.
- Witaj, odważny wędrowcze! Będziesz mi służył lub zginiesz! Co wolisz?
Ilidian ocenił sytuację.
- Wolę umrzec niż ci służyc.
- Więc giń! - krzyknął demon i rzucił w półelfa kulą ognia. Ilidian odskoczył i uciekł przez okno.
Wyskakując usłyszał krzyk wściekłości demona.
Ilidian szedł z kościotrupami przez ciemne korytarze.
Doszedł do wielkich drzwi, przez które strażnicy kazali mu przejśc.
To co zobaczył przerosło jego oczekiwania.
Na tronie siedział wielki demon, miał wielkie czerwone skrzydła, które wyglądały jakby były z ognia.
Ilidian wycofał się.
- Podejdź.
Ilidian obudził się w mroku
Poczuł, że ktoś daje mu się napic.
To krasnolud: niski, gruby, o surowym spojrzeniu.
- Pij, to doda ci sił.
- Kim jesteś? Gdzie jesteśmy?
- Jestem Eidnar, krasnolud z pobliskiego kamieniołomu. Zostaliśmy porwani przez demona Idnara. Cicho!
Półelf usłyszał hałas otwieraniej kłódki.
Usłyszał piskliwy głos:
- Ty! Elfie! Wstawaj i chodź!
Ilidian wachał się, ale poszedł...
Półelf wszedł do wieży.
Wieża wydawała się pusta, jednak cały czas się bał.
Wspiął się po schodach.
Zaniepokoił się widząc szkielet ogra leżący na ziemi.
Jednak poszedł dalej...
Usłyszał ryk i stracił przytomnośc...
Idąc pomiędzy drzewami dostrzegł budynek-wieżę.
Była wykonana z czarnego drewna i wyglądała na starą, opuszczoną.
Ilidian postanowił ją zbadac...
Idąc w kierunku wieży, zauważył, że ptaki przestały śpiewac.
Zaniepokoił się, ale ruszył dalej.
Drzwi były wyłamane...
Wyruszył sam.
Wziął ze sobą swój łuk i strzały.
Był wybitnym strzelcem i nigdy nie chybiał.
Nie wziął ze sobą zbroi, polegał wyłącznie na unikach, które opanował do doskonałości.
Jedynym jego ubraniem były skórzane spodnie i solidne buty na nogach.
Wyruszył w las, nie wiedząc dokąd idzie.
Szukał przygody...
Ilidian to półelf.
Jak na przedstawiciela tego gatunku jest dobrze zbudowany, ma jednak jak każdy elf wielkie uszy i fioletową skórę.
Jednak jest coś, co różni go od jego braci. Ma złote oczy, a nie srebrne jak większośc półelfów.
Miało to świadczyc o jego wielkości wśród elfów.
Co do jego rodziny, to jest sierotą. Razem ze starszym bratem żyją w wiosce elfów. jego brat, Aerd, to rudowłosy półelf. Jest magiem, dlatego brak u niego muskulatury. Jest zły, że nie jest elfem pełnej krwi, dlatego wyrzeka się ludzkiego pochodzenia.
Ilidian ma teraz 20 lat. I wyrusza w swoją pierwszą podróż. Dokąd? Nie wiadomo.
Witajcie na moim nowym blogu.
Mam zamiar opisywac na nim życie pewnej znanej mi osoby, a dokładnie stworzenia.
Nie wiem, czy wierzycie w istoty fantastyczne, ale one istnieją.
O mojej historii można powiedziec tylko tyle, że nie ma końca.
Może w trakcie czytania uwierzycie w ten świat, który jest tak blisko nas
Dzisiaj napiszę jeszcze pierwszą notkę historii.
Do zobaczenia!!!